Dla kogo jest ta strona?
Witam serdecznie na stronie internetowej cymbaly.com.pl. Strona ta
poświęcona jest niezwykłemu instrumentowi, jakim są cymbały. Instrument
ten posiada wiele swoich odmian. Wymienić możemy cymbały wileńskie,
rzeszowskie, białoruskie, węgierskie, huculskie a nawet chińskie. Na łamach
niniejszej strony spróbuję sprostać niezwykle
interesującym zagadnieniom, którymi są cymbały jako instrument, uchylić
rąbka tajników
ich budowy, zaprezentować sylwetki wybranych cymbalistów oraz budowniczych
cymbałów. Poza czynnikiem edukacyjnym, wynikającym z zawartych tu
treści, pragnę gorąco zachęcić do nauki gry na cymbałach. W tym celu
polecam szkółki gry na cymbałach, działające przy ośrodkach kultury
i szkołach. Nie pominę też wszelkich
wydarzeń kulturalnych związanych z grą na tym zacnym instrumencie. Mam
nadzieję, że wszyscy zainteresowani cymbałami będą śledzić na bieżąco
zawartość niniejszej strony internetowej oraz ją współtworzyć. Proszę o
wszelkie uwagi i propozycje na temat treści strony, która nie jest
przecież tylko dla mnie, ale przede wszystkim dla Was.
Dlaczego cymbały?
Przeglądając zasoby internetowe dotyczące cymbałów, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że w gruncie rzeczy niewiele o
nich można się dowiedzieć (szczególnie w języku polskim). Nie ukrywam, w
mojej rodzinie instrument ten pojawił się wiele lat temu i z biegiem lat
stał się
bliski mojemu sercu. Mój daleki krewny, Stanisław Marcinkiewicz z Żeściun
pod Wilnem, nauczył grać na cymbałach mojego dziadka Józefa Krupskiego.
Było to około 1925 roku. Grał on przede wszystkim melodie z
Wileńszczyzny: polki, walce, oberki, kadryle, fokstroty, tanga i marsze.
Od dzieciństwa interesował się muzyką i przejawiał ku temu niezwykły
talent. W wieku 12 lat mój dziadek grał już na weselach i zabawach.
W 1935 roku Józef Krupski zaczął grać z harmonistą Teofilem (nazwisko
nieznane). Repertuar wykonywali na słuch. Wspólnie zagrali około 50
wesel, przeważnie w okolicy Wilna.
A więc mam to we krwi i siłą rzeczy musiała powstać ta strona. Szkoda by było, gdyby cymbały miały zniknąć (jak mawiał mój dziadek).